KƏRAMƏT. Yaddaşımın mahnısı

İlin xə­zəl ça­ğı toy­da-ni­şan­da,

Səs-sə­sə tu­tar­dı qız­lar, gə­lin­lər.

Bu­laq qay­na­yar­dı dəs­tə ba­şın­da,

Ha­la­ya dü­şər­di to­ya gə­lən­lər.


Əl­lər hö­rü­lər­di bi­ri-bi­ri­nə,

Ha­va­da sün­bül­lər yır­ğa­la­nar­dı.

Ürə­yi at­la­nan qön­çə qız­la­rın

Qu­la­ğı mah­nıy­la sır­ğa­la­nar­dı.


Üz-üzə, göz-gö­zə du­ran gö­zəl­lər

Oğul­lar boy­nu­na boy gə­ti­rər­di.

Oxu­yub həs­rə­ti yo­ran gö­zəl­lər

Toy­la­rın da­lın­ca toy gə­ti­rər­di.


Naz­la­na-naz­la­na qal­xar­dı nəğ­mə,

Əsər­di tar­la­ya, çöl­lə­rə sa­rı.

Xa­ti­rə-xa­ti­rə bar gə­ti­rər­di

Ha­lay mü­əl­li­mi kənd qa­rı­la­rı.


Mah­nı ge­yi­nər­di çıl­paq bu­daq da,

Nəğ­mə ti­fi­liy­dik, söz uşaq­la­rı.

Ha­mı­dan xə­bər­siz, göz­dən uzaq­da

Mah­nı­lar bö­yüt­dü biz uşaq­la­rı.


O, il­mə yad­da­şa to­xun­du get­di,

Mah­nı­sız qa­lan var mah­nı ya­şın­da.

O qız­lar mah­nı­tək oxun­du get­di,

Yer­lə­ri gö­rün­dü toy­da-ni­şan­da.


***


Sev­da­lı sev­da­sı­zım,

Sev­da dər­si ke­çil­məz.

Al­la­hı son­ra­dan qa­zan­maq ol­mur,

O, sən­də var, ya da yox.


Ya­nar işıl­da­bö­cək­lər,

Sö­nər işıl­da­bö­cək­lər.


Nəğ­mə­lə­rin qol­la­rı

qan­dal gö­tür­məz.

Tür­mə bö­yük­lə­rin uşaq bağ­ça­sı,

Uşaq­la­rın tür­mə­si­di bağ­ça­lar.

Son­ra­dan azad­lıq qa­zan­maq ol­mur,

Adam azad olur,

Ya da ki kö­lə.


Ya­nar işıl­da­bö­cək­lər,

Sö­nər işıl­da­bö­cək­lər.


Kül­qa­bı­ya gül qo­yur­san hə­lə də,

Gül­dan­la­ra kül tö­kür­sən hə­lə də.

Hə­yat­da Haqq ara­maq -

Özü də haq­sız iş­di.

Haq­qı da son­ra­dan qa­zan­maq ol­mur.

Al­la­hı da elə,

Sev­da­nı da elə.


Ya­nar işıl­da­bö­cək­lər,

Sö­nər işıl­da­bö­cək­lər.


***


Onu al­dat­ma­ğa cəhd də elə­mə,

O, çox­dan qur­ban­dı al­da­nış­la­ra.


Du­a­sı di­lin­də,

Gü­lü əlin­də qa­lıb

Ge­dir ba­şı­loy­lu

ha­ra get­di­yi­ni bil­mə­yən ki­şi.


Oxu­ma­yın dil dön­mə­yən mah­nı­la­rı,

Ölü­mü də do­la­yıb,

yüz də­fə ölüb-di­ri­lib.

Si­lin adı­nı ma­aş cəd­və­lin­dən,

Baş­da­şın­dan da.

(Qu­la­ğı­nı bə­ri elə, yax­şı­sı­nı mən de­yim,

Bir­kə­rəm­lik unu­dun get­sin).


***


Özün­dən sa­va­yı ki­mə çay sü­zür?

Sö­nür gur işıq­lar, ya­nır tən­ha şam.

Əlin­də tut­du­ğu qə­lə­mi gə­zir,

“har­da itir­mi­şəm, ha­ra qoy­mu­şam?”.


Yu­yub yu­xu­su­nu, yu­yub üzü­nü,

So­yu­nub-ge­yi­nib beş də­fə azı.

Tay­ba­tay qa­pı­ya di­kib gö­zü­nü,

“Çı­xa qa­ran­lıq­dan bi­ri yol azıb”.


- Ay sə­ni xoş gəl­din, - de­yir oğ­ru­ya,

Oğ­ru da qa­pı­da mat qa­lıb­dı, mat.

- Da­yan, iki kəl­mə söh­bət elə­yək,

Son­ra da nə­yim var, yı­ğış­dı­rıb get.


***


Mi­sir tor­pa­ğı­san, na­nə yar­pa­ğı,

Hər qa­dı­nın öz ət­ri var,

bağ­la göz­lə­ri­mi,

bu­rax bu dün­ya­nın kü­çə­lə­ri­nə,

min gö­zəl için­dən se­çə­rəm sə­ni,

Bi­rim, Bir­cəm, Qa­dı­nım!


Qaf da­ğım, İrəm ba­ğım­san,

Saç ağa­rıb,

oğul-uşaq ba­sıb­dı,

1978-ci il­də ol­du­ğu ki­mi

İn­di ye­nə de­yir­sən:

“İki­mi­zə bir­cə qə­bir qa­zıl­sın”.

Bi­rim, Bir­cəm, Qa­dı­nım!


***


Çi­lə­pə qar yağ­mış­dı,

Öm­rü­mün çıl­çı­raq bu­daq­la­rı­na.

Uçan not­du sər­çə­lər,

Qo­nar, uçar,

nəğ­mə­lər ya­zar.

Yaz gə­lin­cə,

nəğ­mə­lər dam­cı­lar

öm­rün it­gin dü­şən bə­yaz­lı­ğın­dan.


Kor ol­muş,

Gör oxu­ya bi­lir­sən­mi bu nəğ­mə­ni,

To­xun­dur hisslə­ri­ni,

Kir­li ürə­yin­də ba­ki­rə yer qa­lıb­sa,

Or­dan baş­la oxu­ma­ğa.


Qu­la­ğım do­lu­du vi­da sə­siy­lə,

Mən bu vi­ran­xa­na­ya

Ad­dım sə­si,

Vi­da çı­ğır­tı­sı eşit­mə­yə­mi gəl­dim.


Çi­lə­pə qar yağ­mış­dı,

Üşü­yən sər­çə­lə­rin

do­nan bu­daq­la­rı­na.


***


Hə­lə tə­yin olun­ma­yan

te­le­fon nöm­rə­sin­dən zəng elə,

Hə­lə ad qo­yul­ma­yıb

“E...hey...!” ça­ğır,

Əks-sə­da ver­sin sə­sin

Göy qüb­bə­si al­tın­da.


Gö­rü­şə gəl ya­ğış məm­lə­kə­ti­nə

(Cə­nub­lu ol­du­ğu­mu unut­ma),

Ya Do­mi­ni­ka­na,

Ya Ta­i­lan­da -

Ek­zo­tik öl­kə­lə­rin bi­ri­nə.


Mən li­man göz­lü­yəm, vağ­zal üz­lü­yəm,

Mən Ya­ğış Ada­mam,

gö­rü­şə gəl

ya­ğış məm­lə­kə­ti­nə.


***


Hə­yat ya­şan­maz ha­la gəl­di,

Hər açı­lan sa­ba­hı

Çiy­nim­də da­şı­maq

gü­nü-gün­dən zor gə­lir...



Ey­zən sev­gi haq­da dü­şün­dü­yüm­tək,

İn­ti­har ba­rə­də çox dü­şü­nü­rəm.

Heç bi­lir­sən ne­cə ra­hat,

Ne­cə məm­nun olu­ram?


Təh­lü­kə­li bir boş­luq­da

fır­la­nır öm­rü­mün yer kü­rə­si,

“ölüm” sö­zü­nü

- “gü­lüm” ki­mi ya­zı­ram.


Bü­tün bun­lar nə de­mək?

Bü­tün bun­lar nə de­mək ki,

Ar­tıq... ha­zı­ram

"Azərbaycan" jurnalı